Koninklijke schuttersgilde
Sint- Sebastiaan Beselare brengt hulde aan zijn Hoofdman Hans Van Bockstael (61) is al vijftig jaar lid en dertig jaar voorzitter van de Sint-Sebastiaanschutters Beselare. Op de schietstand aan De Kortekeer vlakbij de A19 was het feest. “Ik kreeg de microbe te pakken toen ik negen jaar was”, blikt Hans lang geleden terug. Roos Vermeulen uit de Vuilewaasstraat in Beselare schilderde een mooi portret van Hans. De gilde werd opgericht in 1428.
Zijn verdiensten voor de Sint-Sebastiaanschutters Beselare zijn bijzonder groot. “Om verschillende redenen lag de werking in 1981 stil”, zegt griffier Kurt Vanslembrouck. “Hans kon daar niet goed mee om en verhuisde de schuttersgilde van de Nieuwstraat naar De Kortekeer. Er kwam een staande wip en met de hulp van leden en gewezen leden werd in 1990 een chalet gebouwd en is dat onze kantine.”
“We zijn een bloeiende gilde. Hans heeft ons geleerd dat we moeten inzetten op de jeugd. Vandaar de initiaties voor de scholen. Hij heeft ons ook geleerd dat we moeten investeren in onze leden. Met mooie prijsschietingen en een laag lidgeld. Er is hier een heel gemoedelijke sfeer. Iedereen is hier gelijk en dat is de sleutel van het succes.”
De Sint-Sebastiaanschutters Beselare telt ongeveer tachtig leden. Burgemeester Dirk Sioen (#Team8980) benadrukte de goede samenwerking tussen het gemeentebestuur en het bestuur van de schuttersgilde. Hij overhandigde Hans Van Bockstael ook een medaille van Vlaams minister-president Jan Jambon.
Eregouverneur Paul Breyne noemde Hans Van Bockstael een duizendpoot die initiatieven neemt om sport te verbinden met culturele zaken. Zoon Ruben had het over de passie van zijn vader. “Ik ben heel trots dat hij door zijn passie heel veel mensen gelukkig maakt”, klonk het.
Hans Van Bockstael is sedert geruime tijd ook voorzitter van het verbond Zuidwestland. Het schuttersseizoen loopt van half maart tot eind oktober. De Sint-Sebastiaanschutters verzamelen iedere vrijdag om 19.30 uur. Door de jaren heen maakten ze een hele evolutie mee. “Als we vijftig jaar terug in de tijd gaan, weten we dat er toen nog geen muitwippen waren en we soms met onze laarzen aan moesten gaan schieten in drassige weilanden tussen de koeienvlaaien”, vertelt Hans.
“Iedere gilde had toen minstens 100 leden. Met de strooien hoed op raapte ik in 1970 de pijlen op en schoot mijn eerste hoogvogel op de staande wip. Ik maakte een hele evolutie mee. Algauw bleek dat de houten pijlen niet meer opgewassen waren tegen de kracht van de bogen en deden de fiberpijlen hun intrede . Schietstanden veranderden, open wippen verdwenen. Intussen zijn er al heel wat gilden verdwenen.”
“In onze regio ging ik nog in de jaren zeventig schieten in Merkem, Voormezele, Kemmel en Zillebeke Hoge om er maar een paar te noemen. Dit zijn gilden die reeds een hele tijd verdwenen zijn. Ook nu zijn er heel wat maatschappijen die het moeilijk hebben en zeker na de coronaperiode. Laten ons hopen dat we het samen terug kunnen opbouwen om de handboogsport levend te houden. Dit kan alleen maar door te geloven in initiatie voor jong en oud.”
Het prille begin als boogschutter herinnert hij zich nog maar al te goed. “Het is allemaal begonnen door Rino Denorme”, blikt Hans heel lang geleden terug. “Ik was toen negen. Rino logeerde tijdens de vakantie bij zijn grootvader. In de weide gelegen achter de woning stond de nieuwe open wip, met zijn boog schoot ik mijn eerste hoogvogel. Op dinsdagavond waren er oefenschietingen daar werd ik pijlenraper, zo rolde ik langzamerhand in de schuttersport tot op heden. Nooit gedacht dat ik de drager van onze sport zou worden. Wat ikzelf heel goed weet. De sport maak van je leden concurrenten en drijft de vriendschap uiteen, de cultuur van de Gilde maakt binding en zorgt ervoor dat Uw Gilde blijft bestaan. De waarheid ligt ergens tussenin… Hans Van Bockstael dankte heel wat mensen en haalde ook enkele anekdoten boven en sloot af met een gedicht ter ere van de schuttersgilde
